Strætóævintýri

Tók strætó niður í Tónó áðan. Þegar út var komið uppgvötaði ég, mér til mikillar skelfingar, að ég þurfti að bíða eftir farinu í heilar 4 mínútur.
(Þeir sem eru vanir að bíða eftir strætó vita hvað fjórar mínútur geta virst langar...)
Sem betur fer gekk til mín gamall maður eftir aðeins eina mínútu sem þurfti einnig að taka áðurnefndan strætó. Hóf hann samstundis að spjalla við mig og á þessum þrem mínútum náðum við að tala um : veðrið, gróðursprettu og garðaslátt, veðrið, strætóskýlastefnu bæjarins, veðrið, stundvísi strætóbílstjóra og að sjálfsögðu veðrið.
Og það var ekki að spyrja að því, þessar þrjár mínútur liðu fljótar en sú eina sem ég beið áður en þess gamla naut við. Mér finnst kósí að tala við bláókunnugt gamalt fólk.

Það var ekki sama gæska sem beið mín þegar heim kom. Ég held þessi fjölskylda þurfi aðstoð, a.m.k. ónefnt systkini mitt.

Muninn á morgun!!!

(Hah, HHelga knúsaði mig í morgun og spurði mig hvort mér liði ekki eins og stoltum föður. Sú tilfinning lýsir mér, ótrúlegt en satt, mjög vel núna)