Ó svo leið

Er fyrir sunnan, ein í húsi fyrir utan Mist (köttur) og hef ekkert gáfulegra að gera en að blogga. Kosningavökuna ætla ég ekki að horfa á, það þjónar afar litlum tilgangi að mínu mati - spennan er í lágmarki.
Auk þess finnst mér þetta allt hálfgerðar tuskur á einn eða annan hátt sem eru að bjóða sig fram. Skila auðu segi ég.

Það er helst í fréttum að ég er orðin svo mikil efnishyggjumanneskja að ég hef óbeit á mér. Ég vinn eins og geðsjúklingur þar sem mér var tjáð að ég ræð eigin fríum.
Að sjálfsögðu tek ég mér nánast ekkert frí þar sem mig vantar pening til að kaupa eftirfarandi: iPod, Levi´s buxur, nærföt, gjafir og að seinustu: Myndavél.
Já, ég og Helgi erum að spá í að kaupa okkur myndavél saman!
Ábyrgðartilfinning hellist yfir mig. Mér líður eins og við eigum von á okkar fyrsta barni.
Jedúddamía.

Það sem er verra er að ég er orðin svo mikil efnishyggja að ég tími ekki að kaupa mér neitt af þessu. Ég þarf jú að hugsa um framtíðina, spara mér fyrir bíl, íbúð, námi... !

Hugsa ég of mikið?