14.6.06

Jæja, Reykjarvíkurreisan mikla yfirstaðin og allt að komast í sama horf. Nei, samt alls ekki. Mikið um að vera, bæði í hausnum á mér og í kringum mig... Nóg um það, í bili. (Oj, ég nota ógeðslega mikið af kommum, og innskotum, og ég veit ekkert hvað ég er að skrifa).

Það var ljúft að kúra í Hafnarfirði hjá Kristbjörgu móðursys og hennar fylgifiskum. Máni sonur hennar, sex ára gamalla spekingur, er búinn að þróa með sér nýja áráttu gagnvart mér. Hann er reyndar alltaf með margar þráhyggjur í einu, til dæmis beit hann það í sig að hann ætlaði að verða töframaður þegar hann yrði stór og "töfrar" allan daginn, auk þess sem hans heitasta ósk er að eignast steinaslípívél (wtf?). Hann hefur beðið mig um að safna hári allt frá því hann var svona þriggja ára gamall. Núna er ég loksins að gera tilraun til að hafa það eitthvað síðara en rétt niður fyrir eyru. Hann er mjög ánægður með að ég sé loksins að "hlýða" honum, Máni stílisti. En þessi misskilda hlýðni í mér varð til þess að hann þurfti að snúa sér að næsta atriði. Máni fékk skyndilega óskaplega miklar áhyggjur yfir því að ég eigi ekki kærasta. Þegar við vorum að borða í Smáralind fór hann að spyrja mig á því hvernig stæði á þessu karlmannsleysi mínu, og ég átti svosem ekki svör á reiðum höndum frekar en hann. Svo var hann stöðugt að minna mig á þetta það sem eftir lifði helgar. Hann sofnaði svo á laugardagskvöldið áður en ég fór niður í bæ. Ég var að ná í eitthvað inn í herbergi og við það rumskar hann og lítur á mig. Knúsar mig svo og hvíslar að mér að ég skuli endilega reyna að finna mér kærasta þegar ég færi í bæinn. Haha... æ, kannski er hann barasta eini karlmaðurinn sem ég þarf?

Æi vá þetta var bara frábær ferð. Tónleikarnir, ég held ég geti ekki byrjað að lýsa þeim. Ég fékk far hjá frú Ottómömmu og herra Ottópabba í Egilshöll. Umferðarteppan var reyndar það mikil að við Ottó hlupum út einhvers staðar á miðri leið og örkuðum afganginn til þess að vera viss um að komast inn í tíma. Við inngang hallarinnar beið eftir okkur einn óþolinmóður Arnar, sem ég vil óska til hamingju með að ná að uppfylla draum myMA-gaursins með því að vinna við að setja upp sjóið hans Waters. Þegar inn var komið bættist enn í hóp fílahjarðarinnar þegar við sáum Hjalta. Hann klúðraði reyndar smá með því að vera ekki í appelsínugula bolnum, slakur þjálfi. Tónleikarnir sjálfir... Æ. Bara hughrif og tilfinning og já. Vá. Ég held að Ottó hafi komist eins nálægt trúarlegri upplifun og hann mun nokkurn tíman gera. Það að knúsa Arnar á meðan Wish you were here var spilað var ómetanlegt. Ást til allra og væmni.

Annað sem stendur uppúr eftir helgina er sófaflutningurinn með Nínu og fleiri góðum. Ég, Arnar, Ottó, Nína, Skúli, Benni og Arnar Ari þóttumst vera iðnaðarmenn og fluttum risasófa inn á Njálsgötuna. Nína þurfti reyndar ekkert mikið að þykjast og var frábær verkstjóri, ég held samt að Arnar hafi verið sá eini sem hafi eitthvað vitað hvað hann var að gera. Enda vanur maður á ferð, með verkfærasett í bílnum. (Kom sér vel þegar við a) skrúfuðum blómapottana af veggnum b) skrúfuðum póstkassann af veggnum c) reyndum að taka hurðina af lömunum d) skrúfuðum að lokum rúðuna úr). Nína er búin að skrifa um fynd dagsins í sína síðu, þetta var samt ótrúlega súrrealískt og fyndið. Við vorum nýbúin að koma sófanum niður á götu úr ibúðinni sem hann var í og systir Nínu gaf okkur pizzu. Við sátum svo í sófanum og snæddum. Eftir pizzuna var Skúli enn svangur svo hann fór og náði í sviðasultuna sina og Pripps inn í bíl (smekkmaður hér á ferð) og Nína náði í afganginn af hvítvíninu mínu og bjórhnetur. Arnar ofurartý langaði að taka mynd, en hann dró bara upp minnisbókina sína og teiknaði okkur. Reyndar bara Skúla. En ég meina... Já gott móment þegar að flutningabílstjórinn kom að okkur.

Í dag var svo fyrsta vaktin á elliheimilinu. Í senn ógnvekjandi og skemmtilegt. Ég held að þetta verði hið ágætasta sumar, svei mér þá. Jæja, morgunvakt á morgun, farin að sofa. (Ohh, ég verð að fara að laga þessa síðu eitthvað til. Ég hvorki kann það né nenni því, eru sjálfboðaliðar?)