Það var sérlega gaman í vinnunni í dag.

Kona, komin hátt á tíræðisaldurinn, spurði mig hvort ég hefði eitthvað í fréttum. Ég hugsaði mig um og spurði hvort hún vildi eitthvað frétta af heimsmálunum. Eða innanlandsfréttum kannski, ég gæti sagt henni hvernig Baugsmálið stæði? Hún vildi ekki heyra minnst á "neinn andskotans Baug", bara hvað væri svona helst fréttnæmt í mínu lífi. "Tjah", svaraði ég... "Ég á reyndar afmæli á morgun". "Nú! Og hvað verður þú gömul þá?" Ég svaraði því til að ég yrði háöldruð, eða nítján ára. Gamla fussaði og sveiaði yfir því að ég kallaði það háan aldur. (Nítján ár hljóma reyndar ekki mörg við hliðina á nítíuogsjö). Síðan hugsaði hún sig um í dágóða stund og segir næst: "Þá máttu fara að huga að barneignum". Mér krossbrá og fannst aldeilis ekki kominn tími á að hugsa um svoleiðis lagað. Ég svaraði því til að ég þyrfti nú kannski að huga að því að finna mér mann fyrst. Sú gamla varð þvílíkt hneyksluð á þeirri vanrækslu minni að vera ekki búin að finna mér mann! "Ung stúlka verður að eiga góðan karlmann". "Já" sagði ég, "heldurðu að einhver vilji mig?" Mín þagði dálítið lengi, ég fór að halda að hún væri sofnuð. Svo stundi hún loks upp: "Oooo... ætli það nokkuð".

Mér var bæði hlátur og grátur í huga þegar ég gekk út úr herberginu hennar.

Ég hlæ samt meira, sérstaklega vegna þess að hún kom með svo ansi góða kenningu um trúarlíf Íslendinga. Vá, ég elska elló.