Akkúrat núna líður mér eins og ég búi á Akureyri.

Akureyri eins og hún í rauninni er, horfi maður afstætt á hlutina - pínulítið sjávarþorp á hjara veraldar. Þar sem haustið er blautt og kalt og veturinn enn kaldari. Það líður ekki á löngu þar til það verður dimmt meirihluta dags og það verður erfiðara en orðum tjáir að nefna að drulla sér fram úr á morgnana. Ekkert brýtur upp rútínuna, hún festir sig bara í sessi. Sömu sálirnar ráfa um bæinn, misjafnlega skammdegisþunglyndar eða skrýtnar. Sama fólkið rífst, hlær saman, fer í sleik, drekkur, ríður, slæst, spjallar og skemmtir sér helgi eftir helgi, svo úr verður flókið mynstur. Öllum er samt sama þegar liðið er á vikuna.

Hinsvegar er ég vetrarrómantíker í mér. Líka smábæjarrómantíker. Svo þetta ætti að reddast, ef ég reyni að halda mér nokkurnveginn fyrir utan fyrrnefnt mynstur og hlæja góðlátlega að geðveilu sálunum, því nei ónei, ekki er ég eins og þær. Rútínuna má brjóta upp með því að hella sér í félagsstörf - svo góð geðhjálp. Fyrir vetrarrómantíker má snúa skammdeginu yfir í gleði yfir að klæða sig í ullarsokka, fara á fjöll, ganga um hvítar götur með iPodinn og hlusta á alla angurværu tónlistina í heiminum, drekka óhóflegt magn af tei, gleðjast endalaust yfir ótrúlegri fegurð norðurljósanna, kúra undir þykkri sæng, lesa og borða engiferkökur.

(Þrátt fyrir allt bjartsýnishjal - einn vetur enn. Svo er ég þotin).